آنقدر صورت بنده خدا را روی آسفالت کشیده بودند که می شد استخوان گونه ها و دماغش را دید

هنوز لقمه اول پنیرگچی با نون خشک تاریخ مصرف گذشته که با یک پاتیل چای شیرین از گلومون پایین نمی رفت قورت نداده بودم که زنگ خبردار به صدا در آمد و این یعنی مهمان داریم.

چند دقیقه بعد جلوی سلول شاهد تصویری بودیم که آن لقمه ی لعنتی توی گلومون پیچید و مشخص نشد اشکی که از چشمِ همه سرازیر شده از باب همدردی با سوزش صورت تازه وارد است یا حاصل فشاری که غدد بزاقی تحمل می کردند،برای خیس کردن سنگ و گچی که به اسم لقمه صبحانه به سق زده بودیم !

استخوان گونه ها و دماغ تازه وارد طوری بیرون زده بود که انگار از روز ازل هیچ پوستی روی این بخش از صورتش نبوده و باقی اجزاء صورتش هم دست کمی از دماغ و گونه ها نداشت و نیاز به صافکاری اساسی داشت!!!

از شکل سلام و احوالپرسی که پشت میله های سلول شروع کرد ،می شد فهیمد تازه وارد پسر مبادی آداب و با معرفتی است و از پچ پچ افسر نگهبان با وکیل بند هم می شد فهمید اثر هنری که روی صورت بنده ی خدا نقش بسته دسته گل خلق الله است نه محصول ژن و ترکیب کروموزم!

پس از دست دادن و معرفی خودش قبل از هر حرف دیگری سراغ آینه گرفت،طوری که بهش بر نخوره و احساس راحتی کنه گفتم:اول که اینجا همبندی ها آینه ی تمام نمای هم هستند دوم اینکه دارایی ما در این چاردیواری یک آفتابه است که به وقت قضای حاجت به کار میاد و یک پارچ آب که برای پایین دادن نون خشک و چیزهایی که به اسم خوراک به خوردمون میدن استفاده میشه سوم توی این وضعیت آینه برا چی میخوای؟

با بغضی مرکب به حجب و حیا ،طوری که بخواد غرور مردانه اش و حفظ کنه و از درد ناله نکنه گفت: از دیشب تا حالا سوزش صورتم بیشتر شده،دیشب که هوا خنک بود کمتر اذیت می شدم!

بهش گفتم ما که خیلی وقته آسمون خدا را زیارت نکردیم و خبری از حال و هوای بیرون نداریم،کاش تو برامون بگی ؛هوای دیشب و امروز صبح چه تفاوتی کرده؟!

برای چند لحظه در سکوت ،طوری پنج تایی امون و ورانداز کرد که از چشماش خوندم پی گوش شنوا و محرم رازی است تا نقل آنچه دیشب تا الان بر او گذشته واگو کنه،طوری که متوجه نشه ، به مصطفی ندا دادم که من با باقی بچه ها وارد بحث و گفتگو میشم و تو هوای تازه وارد و داشته باشه و ببین چه بر او گذشته!

کلام اول به دوم نرسیده بود که مصطفی با آن لهجه ی شیرین شیرازی چند تایی….آب دار نصیب زمین و زمان کرد و گفت:غلط کردن!غریب گیر آوردن ،من و بچه ها پیگیر کارت میشیم و پدر نداشته اشون در میاریم!!

من هاج و واج از عصبانیت مصطفی و ناسزاهایی که به زمین و زمان نثار می کرد، با نگاهی توام به تعجب و پرسش به مصطفی، ازش خواستم تا مراقب دوربین ها و دیوارهای موش دار باشه و اگر لازم هست کاری برا تازه وارد کنیم باید با احتیاط کامل،حواسمون به عاقبت کار باشه و قبل از همه رضایت خودش مهم هست.

تازه وارد که در همون چند دقیقه گپ و گفت با مصطفی متوجه شغل و حرفه ی بچه ها و علت بازداشت همه شده بود، با خیالی راحت شروع کرد به نقل ماوقع:

دیشب که پیک رستوران رسید جلوی خونه،مشغول رنگ کردن درِ انباری خونه بودم که با اسپری رنگ رفتم ظرف غذا را ازش بگیرم،هم زمان چند تا جوان که لباس های یک شکل به تن داشتند وارد کوچه شدند،با رفتن پیک رستوران خواستم برگردم داخل مجتمع که یکی از همان جوان ها با سرعت آمد سمت من و یقه ام را گرفت!هر چی بهش می گفتم آقا چه کار داری می کنی ،یقه ام و ول کن هیچ حرفی نمی زد و همینطور من و می کشید سمتی که رفقاش ایستاده بودند،نزدیک دوستاش که شدیم گفت:خودشه اصل جنسه اسپری رنگ داخل دستش هست و دستاش هم رنگی است!

از این لحظه به بعد کلام تازه وارد با بغض و آه ادا می شد و عصبانیت و فشار روانی که به بچه ها تحمیل می شد را با شنیدن هر یک کلمه از حرف های تازه وارد، می شد دید!

آن چند تا جوان،تازه وارد را با چشم های بسته سوار ماشین می کنند و یک ساعت بعد داخل خانه ای شخصی،بهش میگن روبه روی دوربینی که آنجا بوده باید اعتراف کنه، شعارهایی که روی دیوار خیابان های حوالی مجتمع نوشته شده،کار او هست!

چند تا جوان وقتی می بینند،تازه وارد با مشت و لگد هم راضی به گفتن آن حرف نمیشه،این دفعه به جای بستن چشم ،دست و پاش و طناب پیچ می کنند و چند تایی با فشار دست،صورت بنده خدا را طوری روی آسفالت خیابون می کشند که…!

تصویری که دقایقی پیش از پشت میله های سلول دیدیم،اثر هنری کسانی بود که تازه وارد را با گزارشی دروغ تحویل داده بودند، بدون آنکه خودشون را معرفی کنند و مشخص باشه به کدام رسته و ارگان وابسته هستند.

و حالا به استناد همان گزارش برای تازه وارد قرار بازداشت صادر شده بود!

وکیل دادگستری-شیراز

آنقدر صورت بنده خدا را روی آسفالت کشیده بودند که می شد استخوان گونه ها و دماغش را دید