اورتوریسم Overtourism

اورتوریسم یا گردشگری بیش از حد، پدیده ای است که به تجمع فزاینده گردشگران در مقاصد خاص اشاره دارد و اغلب منجر به بروز چالش های جدی برای ساکنان محلی، محیط زیست و حتی کیفیت تجربه سفر می شود. این مسئله فراتر از یک شلوغی فصلی است و ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی گسترده ای را در بر می گیرد که نیازمند درکی عمیق و راهکارهای جامع است.

صنعت گردشگری، یکی از پویاترین و تأثیرگذارترین بخش های اقتصادی و فرهنگی در مقیاس جهانی به شمار می رود. این صنعت با ایجاد فرصت های شغلی، توسعه زیرساخت ها و تبادلات فرهنگی، نقش بسزایی در رشد و شکوفایی جوامع مختلف ایفا می کند. با این حال، همانند هر پدیده بزرگ و رو به رشدی، گردشگری نیز با چالش های پنهان و کمتر دیده شده ای مواجه است که نادیده گرفتن آن ها می تواند پیامدهای جبران ناپذیری به دنبال داشته باشد. یکی از این چالش های محوری، پدیده اورتوریسم یا گردشگری بیش از حد است که در سال های اخیر به معضلی جهانی تبدیل شده و توجه بسیاری از متخصصان، سیاست گذاران و حتی خود گردشگران را به خود جلب کرده است.

این مقاله به بررسی جامع و تحلیلی پدیده اورتوریسم می پردازد. ابتدا به تعریف دقیق این مفهوم و تمایز آن از ازدحام عادی خواهیم پرداخت، سپس ریشه های تاریخی و عوامل محرک آن را کاوش می کنیم. در ادامه، پیامدهای چندوجهی اورتوریسم بر جوامع محلی، محیط زیست و تجربه گردشگران را تشریح خواهیم کرد و در نهایت، راهکارهای عملی و مؤثر برای مقابله با این چالش در سطوح فردی و کلان را ارائه می دهیم. هدف نهایی، افزایش آگاهی و مسئولیت پذیری جمعی برای حرکت به سوی آینده ای پایدار و متعادل در صنعت گردشگری است.

اورتوریسم چیست؟ درک عمیق از یک پدیده پیچیده

اورتوریسم مفهومی فراتر از صرفاً حضور تعداد زیادی گردشگر در یک مقصد است؛ این پدیده به وضعیتی اشاره دارد که تعداد بازدیدکنندگان از یک منطقه خاص (شهر، روستا، سایت طبیعی یا فرهنگی) از ظرفیت برد اکولوژیکی، اجتماعی و اقتصادی آن فراتر رود. پیامد این فزونی، آسیب های قابل توجهی به محیط زیست، کیفیت زندگی ساکنان محلی و حتی تجربه سفر خود گردشگران است.

تفاوت اصلی اورتوریسم با شلوغی فصلی یا ترافیک عادی در ماهیت و شدت تأثیرات منفی آن نهفته است. در حالی که شلوغی فصلی ممکن است ناراحتی موقتی ایجاد کند، اورتوریسم به تخریب پایدار و بلندمدت منابع، تغییرات منفی در بافت فرهنگی و اجتماعی و کاهش مستمر کیفیت زندگی ساکنان محلی منجر می شود.

ریشه های تاریخی و تکامل مفهوم اورتوریسم

مفهوم اورتوریسم به معنای مدرن آن، عمدتاً در دهه گذشته و به دنبال اعتراضات گسترده ساکنان محلی در مقاصد محبوب گردشگری مطرح شد. اگرچه مشکلات ناشی از ازدحام گردشگران از دهه ها پیش در نقاط خاصی وجود داشت، اما تا پیش از سال ۲۰۱۷، این پدیده تحت عنوان مشخصی طبقه بندی نشده بود و کمتر مورد توجه رسانه ها و سیاست گذاران قرار می گرفت. اعتراضات گسترده در شهرهایی نظیر بارسلونا، ونیز و آمستردام که با شعارهایی نظیر گردشگر، به خانه برگرد! همراه بود، زنگ خطر را برای صنعت گردشگری به صدا درآورد و منجر به آگاهی جهانی نسبت به این معضل شد. این اصطلاح برای اولین بار توسط وب سایت Responsible Travel در سال ۲۰۱۲ مطرح و سپس در سال ۲۰۱۷ به طور گسترده وارد ادبیات رسانه ای و دانشگاهی شد.

نشانه ها و شاخص های اورتوریسم در یک مقصد

شناخت اورتوریسم نیازمند توجه به شاخص های کلیدی است که فراتر از صرفاً تعداد گردشگران می روند. این شاخص ها نشان دهنده فشارهای وارده بر ابعاد مختلف یک مقصد هستند:

• افزایش قیمت مسکن و اجاره بها برای ساکنان محلی: گسترش پلتفرم هایی نظیر ایربنب، تمایل مالکان به اجاره کوتاه مدت به گردشگران را افزایش داده که به نوبه خود منجر به کاهش عرضه مسکن بلندمدت و افزایش اجاره بها برای ساکنان اصلی شده است. این امر به تدریج ساکنان بومی را از مراکز شهری و مناطق پرگردشگر بیرون می راند.
• فشارهای شدید بر زیرساخت های شهری: ازدحام بیش از حد بر سیستم های حمل ونقل عمومی، شبکه های آب و فاضلاب، مدیریت پسماند و سایر خدمات شهری فشار وارد می کند. این فشار نه تنها کیفیت زندگی ساکنان را کاهش می دهد بلکه تجربه سفر گردشگران را نیز مختل می سازد.
• آلودگی و تخریب محیط زیست: افزایش تعداد گردشگران به معنای افزایش تولید پسماند، مصرف انرژی و منابع آب، و انتشار آلاینده ها است. این موضوع می تواند به تخریب زیستگاه های طبیعی، فرسایش خاک، آلودگی آب و هوا و کاهش تنوع زیستی منجر شود.
• تغییر بافت فرهنگی و اجتماعی: در مقاصد با اورتوریسم بالا، کسب وکارهای محلی جای خود را به فروشگاه های سوغاتی، رستوران های زنجیره ای و کافه های بین المللی می دهند. این تغییر، هویت و اصالت فرهنگی مقصد را از بین می برد و جامعه محلی احساس از دست دادن ارتباط با ریشه های خود را تجربه می کند.
• کاهش کیفیت تجربه سفر برای خود گردشگران: ازدحام بیش از حد، صف های طولانی در جاذبه های گردشگری، محدودیت های دسترسی و از دست رفتن حس آرامش و اصالت، تجربه سفر را برای خود گردشگران نیز ناخوشایند می کند. آنها نمی توانند به درستی از جاذبه ها بازدید کنند یا با فرهنگ محلی ارتباط عمیق برقرار سازند.

اورتوریسم زمانی رخ می دهد که تعادل میان منافع اقتصادی گردشگری و حفظ کیفیت زندگی ساکنان محلی و محیط زیست، به نفع جنبه اقتصادی به هم بخورد.

چرا اورتوریسم رخ می دهد؟ عوامل ریشه ای و محرک ها

پدیده اورتوریسم، محصول یک یا دو عامل مشخص نیست، بلکه نتیجه تعامل پیچیده ای از عوامل اقتصادی، تکنولوژیکی و مدیریتی است که در طول دهه ها شکل گرفته اند. درک این محرک ها برای یافتن راهکارهای مؤثر ضروری است.

فلسفه رشد محور در صنعت گردشگری

یکی از ریشه های اصلی اورتوریسم، رویکرد غالب رشد محور در صنعت گردشگری است. برای سالیان متمادی، موفقیت یک مقصد گردشگری عمدتاً با افزایش تعداد بازدیدکنندگان و درآمدهای حاصل از آن سنجیده می شد. این تمرکز بر کمیت به جای کیفیت، پایداری و تاب آوری جوامع محلی، منجر به بی توجهی به ظرفیت های برد واقعی مقاصد و پیامدهای منفی بلندمدت شده است. بسیاری از دولت ها و سازمان های گردشگری، افزایش گردشگر را به هر قیمتی هدف قرار داده اند، بدون آنکه به ساختار جامعه محلی، محیط زیست شکننده و زیرساخت های موجود توجه کافی داشته باشند.

نقش پیشرفت های تکنولوژیکی

پیشرفت های تکنولوژیکی در دهه های اخیر، کاتالیزور قدرتمندی برای تشدید اورتوریسم بوده اند:

• پروازهای ارزان قیمت: ظهور شرکت های هواپیمایی ارزان قیمت (Low-cost airlines) و کاهش چشمگیر هزینه سفر هوایی، دسترسی به مقاصد دورتر را برای بخش وسیع تری از جمعیت فراهم کرده است. این امر، سفر را از یک کالای لوکس به یک فعالیت عمومی تبدیل کرده و حجم سفرها را به طور چشمگیری افزایش داده است. یارانه پنهان سوخت هواپیما (مانند معافیت از مالیات بر ارزش افزوده در بسیاری از کشورها) نیز به ارزان ماندن پروازها کمک شایانی کرده است.
• پلتفرم های اجاره آنلاین (مانند Airbnb و Booking.com): این پلتفرم ها، با تسهیل اجاره کوتاه مدت خانه ها و آپارتمان ها، هزاران واحد اقامتی جدید را وارد چرخه گردشگری کرده اند که اغلب بدون نظارت کافی و در مناطق مسکونی قرار دارند. این موضوع منجر به کاهش عرضه مسکن برای ساکنان محلی، افزایش اجاره بها و تغییر بافت اجتماعی محله ها شده است.
• شبکه های اجتماعی و اینستاگرام پذیری: ظهور شبکه های اجتماعی بصری مانند اینستاگرام، منجر به ایجاد پدیده گردشگری اینستاگرام پذیر شده است. افراد برای گرفتن عکس های خاص در نقاط معروف، به طور متمرکز به سمت مقاصد مشخص هجوم می آورند. این امر باعث ازدحام شدید در نقاط خاص، تخریب این اماکن و فشار بر زیرساخت های محلی می شود، در حالی که مناطق دیگر همچنان ناشناخته باقی می مانند.

تأثیر کشتی های کروز بزرگ

کشتی های کروز، به ویژه انواع بسیار بزرگ آن ها، نقش قابل توجهی در اورتوریسم ایفا می کنند. این کشتی ها هزاران گردشگر را به طور همزمان در بندرهای شهرهای تاریخی پیاده می کنند و در مدت زمان کوتاهی، حجم عظیمی از افراد را به خیابان ها، جاذبه ها و مراکز خرید سرازیر می سازند. از آنجا که این گردشگران اغلب زمان محدودی دارند و شب ها به کشتی بازمی گردند، کمتر در اقتصاد محلی (غیر از خرید سوغاتی) مشارکت می کنند، اما فشار سنگینی بر زیرساخت ها و تجربه ساکنان محلی وارد می آورند. علاوه بر این، مصرف سوخت ارزان و آلاینده توسط این کشتی ها، به آلودگی هوا و آب نیز دامن می زند.

عدم برنامه ریزی و مدیریت ناکافی

یکی از مهم ترین عوامل بروز اورتوریسم، ضعف در برنامه ریزی جامع و مدیریت پایدار مقاصد گردشگری است. بسیاری از دولت ها و مقامات محلی، فاقد طرح های مدون و بلندمدت برای توسعه گردشگری هستند که ظرفیت برد اکولوژیکی و اجتماعی منطقه را در نظر بگیرد. این ضعف در سیاست گذاری شامل موارد زیر است:

• عدم تعیین سقف برای تعداد بازدیدکنندگان.
• فقدان قوانین و مقررات مؤثر برای پلتفرم های اجاره آنلاین.
• سرمایه گذاری ناکافی در زیرساخت ها برای مدیریت حجم بالای گردشگر.
• بی توجهی به توزیع مکانی و زمانی گردشگران در یک منطقه.
• فقدان آموزش و آگاهی رسانی به گردشگران و ساکنان محلی.

پیامدهای اورتوریسم: هزینه های اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی

اورتوریسم پدیده ای چندوجهی است که پیامدهای آن بر تمامی ابعاد یک مقصد گردشگری سایه می افکند. این پیامدها هزینه های سنگینی را بر جوامع محلی، محیط زیست و حتی کیفیت صنعت گردشگری وارد می کنند.

تأثیر بر ساکنان محلی

ساکنان محلی، اولین و مستقیم ترین قربانیان اورتوریسم هستند. افزایش بی رویه گردشگر و توسعه بی برنامه صنعت گردشگری، زندگی روزمره آنها را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد:

• بحران مسکن و اخراج ساکنان بومی: افزایش اجاره بها به دلیل تقاضای بالای گردشگران برای اقامت کوتاه مدت، باعث می شود که ساکنان بومی با درآمد متوسط و پایین، توانایی پرداخت اجاره را از دست داده و مجبور به ترک محله های خود شوند. این پدیده به تدریج منجر به «گردشگری سازی» (Touristification) شهرها و محله ها می شود، جایی که زندگی روزمره محلی جای خود را به خدمات گردشگر محور می دهد.
• از بین رفتن هویت و اصالت فرهنگی: با افزایش تقاضای گردشگران، کسب وکارهای سنتی و محلی جای خود را به سوپرمارکت ها، رستوران های فست فود و فروشگاه های سوغاتی توریستی می دهند. این تغییر، به از بین رفتن تدریجی بافت اجتماعی، آداب و رسوم و اصالت فرهنگی یک مقصد منجر می شود.
• کاهش کیفیت زندگی روزمره: ترافیک شدید، سر و صدای مداوم، شلوغی در فضاهای عمومی، حمل ونقل عمومی پرازدحام و مشکلات مربوط به مدیریت پسماند، همگی کیفیت زندگی ساکنان را به طور چشمگیری کاهش می دهند.
• افزایش تنش بین گردشگران و ساکنان محلی: تفاوت در سبک زندگی، آداب و رسوم و انتظارات، می تواند به تنش و نارضایتی بین ساکنان و گردشگران منجر شود. احساس اینکه شهر یا محله شان توسط غریبه ها تسخیر شده، به تدریج مقاومت و اعتراضات محلی را شعله ور می سازد.

تأثیر بر محیط زیست

پیامدهای زیست محیطی اورتوریسم، اغلب مخرب و جبران ناپذیرند:

• افزایش آلودگی (هوا، آب، پسماند): حجم بالای گردشگر به معنای افزایش تولید پسماند، مصرف انرژی بیشتر برای حمل ونقل و اقامت، و افزایش آلودگی هوا و آب است. این آلودگی ها می توانند بر سلامت اکوسیستم ها و انسان ها تأثیر مستقیم بگذارند.
• تخریب زیستگاه های طبیعی و تنوع زیستی: تردد بیش از حد در مناطق طبیعی، توسعه زیرساخت های گردشگری (مانند هتل ها و جاده ها) و فعالیت های تفریحی نامسئولانه، به تخریب زیستگاه های طبیعی، فرسایش خاک و کاهش تنوع زیستی منجر می شود. گونه های بومی ممکن است تحت فشار قرار گیرند یا حتی در معرض انقراض قرار گیرند.
• فشار بر منابع طبیعی محدود: مقاصد گردشگری، به ویژه در مناطق خشک یا جزیره ای، با محدودیت منابعی مانند آب شیرین مواجه هستند. افزایش تعداد گردشگران، فشار فزاینده ای بر این منابع وارد کرده و می تواند به کمبود آب برای ساکنان محلی منجر شود.
• فرسایش و تخریب اماکن تاریخی و فرهنگی: اماکن تاریخی، بناهای باستانی و سایت های فرهنگی، ظرفیت برد محدودی دارند. تردد بیش از حد گردشگران می تواند به فرسایش فیزیکی، آسیب به ساختارها و از بین رفتن جزئیات ارزشمند منجر شود.

تأثیر بر تجربه گردشگر

متناقض است که اورتوریسم، در نهایت به کاهش کیفیت تجربه سفر برای خود گردشگران نیز منجر می شود. اهداف اصلی سفر، از جمله آرامش، کشف و تجربه اصیل، تحت تأثیر ازدحام و چالش های ناشی از آن قرار می گیرند:

• کاهش لذت و کیفیت سفر: ازدحام جمعیت در جاذبه ها، صف های طولانی برای ورود به موزه ها یا رستوران ها، ترافیک، و مشکلات در دسترسی به خدمات، لذت سفر را کاهش می دهند. گردشگر به جای تجربه ای منحصر به فرد، با محیطی شلوغ و پرتنش مواجه می شود.
• عدم امکان تجربه واقعی و اصیل مقصد: با از بین رفتن بافت محلی و غلبه خدمات توریستی، گردشگران فرصت تعامل واقعی با فرهنگ و جامعه محلی را از دست می دهند. تجربه سفر به سطحی سطحی و تجاری تبدیل می شود که فاقد عمق و اصالت است.
• احساس ناامیدی و نارضایتی از سفر: انتظارات بالای گردشگران از مقاصد محبوب، در مواجهه با واقعیت شلوغ و آسیب دیده، می تواند به ناامیدی و نارضایتی منجر شود. تصاویر اینستاگرامی از نقاط خلوت و زیبا، با واقعیت ازدحام جمعیت در تضاد قرار می گیرد.

اورتوریسم نه تنها به ساکنان محلی و محیط زیست آسیب می رساند، بلکه تجربه اصیل و لذت بخش سفر را نیز از گردشگران سلب می کند.

راهکارهای مقابله با اورتوریسم: بسوی آینده ای پایدار و مسئولانه

مقابله با اورتوریسم نیازمند رویکردی چندجانبه است که هم شامل اقدامات فردی توسط گردشگران و هم سیاست گذاری های کلان توسط دولت ها و صنعت گردشگری می شود. هدف نهایی، دستیابی به یک مدل گردشگری پایدار و مسئولانه است که منافع را برای همه ذینفعان، از جمله جوامع محلی و محیط زیست، به ارمغان آورد.

راهکارهای فردی (برای گردشگران مسئول)

گردشگران نقش بسیار مهمی در کاهش اثرات منفی اورتوریسم دارند. اتخاذ رویکردهای مسئولانه در سفر می تواند به ایجاد تغییرات مثبت کمک کند:

• انتخاب هوشمندانه زمان و مقصد:
  • سفر در فصول کم گردشگر (Off-peak season): سفر خارج از فصل اوج (مانند اوایل بهار یا اواخر پاییز در بسیاری از مقاصد اروپایی) نه تنها به کاهش ازدحام کمک می کند، بلکه اغلب هزینه ها را نیز کاهش می دهد و تجربه آرامش بخش تری را فراهم می آورد.
  • انتخاب مقاصد جایگزین و کمتر شناخته شده: به جای تمرکز بر نقاط بسیار محبوب و شلوغ (مانند ونیز یا بارسلونا)، مقاصد کمتر شناخته شده ولی به همان اندازه زیبا و جذاب را برای سفر انتخاب کنید. این کار به توزیع عادلانه تر منافع گردشگری و کاهش فشار بر مقاصد اصلی کمک می کند.
• حمایت از اقتصاد محلی:
  • اقامت در مهمان خانه های بومی و هتل های کوچک: به جای استفاده از هتل های زنجیره ای بزرگ، اقامتگاه های متعلق به افراد محلی را انتخاب کنید تا درآمد حاصل از سفر شما مستقیماً به جامعه میزبان برسد.
  • خرید از کسب وکارهای محلی: از بازارهای محلی، فروشگاه های صنایع دستی و رستوران هایی که مواد اولیه خود را از تولیدکنندگان بومی تهیه می کنند، خرید کنید.
  • استفاده از راهنمایان بومی: راهنمایان محلی نه تنها به اقتصاد منطقه کمک می کنند، بلکه بینش عمیق تری نسبت به فرهنگ و تاریخ مقصد ارائه می دهند.
• احترام به فرهنگ و محیط زیست محلی:
  • رعایت آداب و رسوم: قبل از سفر، درباره فرهنگ، آداب و رسوم و اعتقادات مردم محلی مطالعه کنید و به آنها احترام بگذارید.
  • کاهش پسماند و صرفه جویی در منابع: زباله تولید نکنید، آب و برق را بهینه مصرف کنید و از پلاستیک های یک بار مصرف پرهیز کنید.
  • حفاظت از محیط زیست: در مناطق طبیعی، از مسیرهای مشخص شده خارج نشوید و به حیات وحش احترام بگذارید.
• سفر با هدف تجربه عمیق تر و ارتباط با جامعه محلی: به جای تمرکز صرف بر دیدن جاذبه ها، تلاش کنید با مردم محلی ارتباط برقرار کرده، درباره زندگی آنها بیاموزید و تجربه های اصیل فرهنگی کسب کنید.
• آموزش و آگاهی رسانی به دیگران: تجربیات خود را درباره سفر مسئولانه با دوستان و خانواده به اشتراک بگذارید و آنها را نیز به اتخاذ رویکردهای پایدارتر تشویق کنید.

راهکارهای کلان (برای دولت ها، سازمان های گردشگری و کسب وکارها)

تغییرات پایدار نیازمند اقدام در سطوح بالاتر است. سیاست گذاران و بازیگران اصلی صنعت گردشگری باید مسئولیت پذیری بیشتری در قبال این پدیده از خود نشان دهند:

• سیاست های قیمت گذاری و مالیاتی:
  • افزایش هزینه های ورود: اعمال مالیات های گردشگری یا افزایش هزینه های ورودی به جاذبه های پربازدید می تواند به کنترل تعداد بازدیدکنندگان و تأمین بودجه برای نگهداری و حفاظت کمک کند.
  • وضع مالیات بر گردشگران: برخی شهرها و کشورها اقدام به دریافت مالیات توریستی (Tourist Tax) به ازای هر شب اقامت کرده اند که درآمد حاصل از آن صرف بهبود زیرساخت ها یا حمایت از جوامع محلی می شود.
  • افزایش مالیات بر سوخت های آلاینده: وضع مالیات بر سوخت هواپیما و کشتی های کروز می تواند به کاهش پروازهای ارزان و ترغیب به استفاده از وسایل حمل ونقل با کربن کمتر کمک کند.
• مدیریت ظرفیت و محدودیت های دسترسی:
  • تعیین سقف برای تعداد بازدیدکنندگان: برای مناطق شکننده اکولوژیکی یا تاریخی، تعیین حداکثر تعداد بازدیدکننده در یک بازه زمانی مشخص ضروری است.
  • سیستم های رزرو قبلی و نوبت دهی: پیاده سازی سیستم های رزرو آنلاین اجباری و نوبت دهی برای ورود به جاذبه های خاص، به توزیع زمانی گردشگران و کاهش ازدحام کمک می کند. نمونه های موفق: مسیر اینکا در پرو (فقط ۲۰۰ نفر در روز)، ردیابی گوریل ها در شرق آفریقا (گروه های کوچک و هزینه های بالا)، و محدودیت های ورود به جزایر گالاپاگوس.
• توزیع مکانی و زمانی گردشگران:
  • ترویج مناطق جدید: سرمایه گذاری در بازاریابی و توسعه زیرساخت ها در مناطق کمتر بازدید شده می تواند به پخش شدن گردشگران و کاهش فشار بر مقاصد اصلی کمک کند.
  • توسعه زیرساخت ها در مناطق کمتر بازدید شده: بهبود دسترسی، امکانات اقامتی و جاذبه ها در مناطق جدید، گردشگران را به انتخاب گزینه های جایگزین ترغیب می کند.
  • ایجاد تنوع در جاذبه ها و فعالیت ها: ارائه فعالیت های متنوع که فراتر از جاذبه های اصلی و مشهور باشند، می تواند گردشگران را به کاوش بیشتر در یک منطقه ترغیب کند.
• توسعه گردشگری پایدار و مسئولانه:
  • آموزش جوامع محلی: توانمندسازی جوامع محلی برای مشارکت فعال در مدیریت گردشگری و بهره مندی از منافع آن.
  • سرمایه گذاری در پروژه های حفاظت از محیط زیست: اختصاص بخشی از درآمدهای گردشگری به حفاظت از طبیعت و ترمیم آسیب های زیست محیطی.
• قوانین و مقررات سختگیرانه تر برای پلتفرم های اجاره آنلاین و کشتی های کروز: وضع مقررات برای محدود کردن فعالیت ایربنب در مناطق مسکونی، وضع مالیات های سنگین تر بر کشتی های کروز و الزام آن ها به رعایت استانداردهای زیست محیطی بالاتر.
• تغییر نگرش از کمیت به کیفیت در ارزیابی موفقیت گردشگری: بازتعریف شاخص های موفقیت در صنعت گردشگری، به گونه ای که به جای صرفاً تعداد گردشگران، بر میزان رضایت ساکنان محلی، حفظ محیط زیست، کیفیت تجربه گردشگران و پایداری بلندمدت تأکید شود.

---

نتیجه گیری

اورتوریسم یک چالش پیچیده و در حال رشد است که سلامت بلندمدت صنعت گردشگری، رفاه جوامع محلی و پایداری محیط زیست را تهدید می کند. درک ابعاد مختلف این پدیده و پیامدهای آن، گامی اساسی در جهت یافتن راهکارهای مؤثر است.

حل معضل اورتوریسم نیازمند مسئولیت پذیری جمعی و همکاری تمامی ذینفعان است: از گردشگرانی که با انتخاب های هوشمندانه و مسئولانه خود می توانند تأثیرات مثبتی ایجاد کنند، تا جوامع محلی که باید در فرآیندهای تصمیم گیری مشارکت فعال داشته باشند، و از دولت ها و سیاست گذاران که موظفند طرح های جامع و پایدار را تدوین و اجرا کنند، تا کسب وکارهای گردشگری که باید از رویکردهای مبتنی بر کمیت گرایی فاصله گرفته و به سمت کیفیت و پایداری حرکت کنند. حرکت به سوی مدل های پایدارتر، مسئولانه تر و عادلانه تر در گردشگری، نه تنها به حفظ مقاصد محبوب کمک می کند، بلکه تجربه ای غنی تر و معنادارتر را برای همه فراهم می آورد. آینده گردشگری در گرو تعادل و احترام متقابل است.