ستاره های سیاره خوار، نشانی از آشوب پنهان در کهکشان راه شیری

آخرین به روز رسانی: 02/01/1403

خواندن این مطلب 2 دقیقه زمان میبرد

به نظر می رسد تعداد انگشت شماری از ستاره های میانسال یک سیاره را بلعیده اند؛ این امر فرضیات مربوط به پایداری چنین سیستم هایی را به چالش می کشد.

به گزارش گروه پژوهش و دانش خبرگزاری علم و فناوری آژیراک، پژوهشگران توانستند در یک مطالعۀ پیشگامانه هفت ستاره را کشف کنند که اخیراً سیارات سنگی را بلعیده اند. این امر تعداد منظومه های ستاره ای دوتایی را که سیارات را بلعیده اند، به دو برابر شمار پیشین افزایش می دهد. این یافته ها چالشی برای این باور متعارف هستند که سیستم های خورشیدی بالغ که سیاره های مشابه زمین را در خود جای داده اند، معمولاً پایدار هستند.

به گفته جیانرونگ شی (Jianrong Shi)، ستاره شناس مستقر در رصدخانۀ ملی نجوم در پکن، این مطالعه که در 20 مارس در مجلۀ نیچر منتشر شد، شواهد قانع کننده ای از بلعیده شدن سیاره ها ارایه می دهد. یکی از نویسندگان، فن لیو (Fan Liu)، ستاره شناس دانشگاه موناش در ملبورن استرالیا، تاکید می کند که این سیارات در طول فاز نسبتاً پایدار ستاره هایشان بلعیده شده اند.

یوهانا تسکه (Johanna Teske)، ستاره شناس موسسه علوم کارنگی در واشنگتن دی سی توضیح می دهد که کشف جدید نشان می دهد که این منظومه ها مدت ها پس از شکل گیری خود همچنان متلاطم باقی مانده اند و سیارات یا متلاشی می شوند یا به درون ستارگان میزبان خود سقوط می کنند. با این حال، تسکه بر نیاز به تحقیقات دقیق بیشتر در مورد این سیستم ها برای تحکیم این استنتاج ها تاکید می کند.

تشخیص مصرف سیاره توسط ستارگان به دلیل کوچک بودن اندازه سیارات در مقایسه با میزبانشان، چالش های مهمی را به همراه دارد و باعث می شود محتویات آنها به سرعت رقیق شود. لیو و همکارانش با استفاده از داده های تلسکوپ فضایی گایا، 91 جفت ستاره شبیه به خورشید را در کهکشان راه شیری با حرکت های مشابه شناسایی کردند که نشان دهنده یک منشا مشترک است. با تجزیه و تحلیل ترکیب عنصری این جفت ها با استفاده از تلسکوپهای زمینی، آنها هفت جفت را شناسایی کردند که ترکیب یک ستاره تنها با بلعیدن یک سیاره قابل توضیح است.

این مطالعه نشان می دهد که تقریباً 8 درصد از جفت های ستاره ای مشابه با خورشید در منطقۀ ما در کهکشان راه شیری ممکن است دارای ستاره های سیاره خوار باشند. لیو خاطرنشان کرد که این تخمین احتمالاً محافظه کارانه نیز هست. بلعیدن سیاره ای، بر خلاف انتظارات، به نظر می رسد رویدادی نسبتاً جدید باشد که در چند صد میلیون سال گذشته آغاز به رخ دادن نموده است.

جیانرونگ شی بر اهمیت کاوش بیشتر تاکید می کند. به طور کلی، این یافته ها ماهیت پویای منظومه های سیاره ای را روشن می کنند و بر منحصر به فرد بودن منظومه شمسی تاکید می نمایند. تکینگی منظومۀ شمسی به طور بالقوه دلیلی است برای بروز حیات در میان ساکنان زمین.