سعید آقاخانی چطور در تلویزیون ماندگار شد؟

آفتاب نیوز :

«مردی با بیل مادرزنش را کشت.» نخستین تصویری که اغلب ما از سعیدآقاخانی به یاد داریم، تصویر جوانی است که برای اجرای اخبار روبه روی دوربین نشسته و قصد دارد خبر قتل زنی توسط دامادش را بخواند. او درگیر طرح توطیه داماد برای خلاصی از دست مادرزن می شود. «عجب خبری. مردی با بیل مادرزنش را کشت.»

گیر افتادن بین واقعیت و تمنا های درونی. بین گیر های شخصی و گرفتاری های عمومی. ماندن بین زندان شهر و زندان تن. بین آن چیزی که هستی و آن چیزی که می خواهی، این ها با تصویر سعید آقاخانی در بین آن همه جوان که در طلیعه دهه 1370 با ساعت خوش وارد جهان ما شدند یک طوری در ذهن ما ماند تا امروز. این روز ها او بازیگر فیلم جواد عزتی، «تمساح خونی»، شده و فصل پنجم سریال تلویزیونی «نون. خ» را در حال پخش دارد. او هنوز ادامه می دهد.

در میان تولیدات انبوه سریال های مناسبتی تلویزیون سعید آقاخانی پای ثابت همه مدیریت ها بوده. سروش صحت و رضا عطاران و مهران مدیری، هم دوره ای های او یا کار کردن با تلویزیون را برای همیشه رها کردند یا با شل و سفت و کج دار و مریز مسیولی ساختند و با مدیری دیگر کنار نیامدند، اما آقاخانی در سایه همکاری با تهیه کنندگان صاحب جایگاهی در سازمان، چون ایرج محمدی و مهدی فرجی به عنوان یک حرفه ای که کار را درمی آورد، محبوب مدیریت های دهه 1390 سازمان شد. سازمانی که هرچه از پایان قرن گذشت در ساخت سریال های فراگیر کارش به سختی خورد. آقاخانی که در ساخت سریال های دوران ساز رضا عطاران در دهه 1380 نقش مهمی داشت (از استفاده از نامش برای عنوان نویسنده تا بازیگر ثابت نقش جوان های عاشق پیشه) با ساخت 2سریال مناسبتی «خوش نشین ها» و «زن بابا» توانست خود را از سایه عطاران که در همه چیز آثارش حضوری پررنگ دارد، بیرون بیاید. دهه 1390 برای آقاخانی دوران شکل گرفتن پرسونایی سینمایی بود که از همان خبر عجیب در ساعت خوش می آمد: «مردی با بیل مادرزنش را کشت.»

3 فیلم شاخص سعید آقاخانی به عنوان بازیگر در دهه 1390 هر سه درباره مردان میانسالی است که درون پرآشوب خود را برابر خواسته ای بیرونی باید آرام کنند. باید از بندوبست های اتهام قتل (خداحافظی طولانی)، همسر سابق همسر (بنفشه آفریقایی) و خانواده ازهم گسیخته (خون شد) رها شود تا بتواند رهایی را به خودش که از زندان و زندگی سابق رهاشده برگرداند. آقاخانی در دهه پرافت وخیز 1390 نماینده چنین مردانی شد. همزمان با دورانی که زنان و مسایل زنانه در آن حرف اول را می زند، با چهره ای که چل چلی مناسبی را تجربه نمی کند، باید تند و تلخ برای تتمه زندگی که زیاد نیست و شروشورش سرآمد شده تصمیم بگیرد.

اصغرعبداللهی در فیلمنامه «خداحافظی طولانی» و مسعود کیمیایی در «خون ش» ابتدای داستان این مرد را خلاصی از حبس گذاشته بودند و مونا زندی در «بنفشه آفریقایی» اول داستانش را سرخوشی زندگی بی دردسری در یک شهرستان، اما انگار دهه چهارم زندگی مردان باید در آتش بگذرد. آتشی از درون که پایان قدرت و آغاز سقوط حرف اول زبانه هایش است. او از بازیگری که در ساعت خوش با نادر سلیمانی زیرآواز می زد و در پوستر پر کله «کلید ازدواج» مردم را به خوشی با یادآوری ساعت خوش فرامی خواند، فرسنگ ها فاصله داشت. اتفاقاتی که روی آن صورت نقش انداخته بود او را به بهترین انتخاب برای نمایندگی دورانی تبدیل کرد که مرد بودن سخت ترین شکل نمایشی جهان است.

یادمان باشد در فیلم های کمدی این سال ها رضا عطاران با «نهنگ عنبر» و «خوابم میاد» و «مصادره» در حال دلبری است. نسخه تازه ای از جوان اولی که بی خیالی را با تلخی ترویج می کند. هم نسل او، اما انگار در تله افتاده. اگر تصمیم نگیرد بازنده است و اگر برنده شود چیز بزرگی به دست نیاورده و این همه زندگی است. در «قسم» تنابنده و در «لامپ صد» که خودش ساخت و «رحمان 1400»، چه آن ها که نفروختند و چه آن ها که اکران را به نام خود کردند، آقاخانی همان مردی بود که با تعجب به متن خبر نگاه می کرد و می خواند: «مردی با بیل مادر زنش را کشت.»

کار او در «نون. خ» در بازسازی مرد خانواده دور از مرکز با نورالدین خانزاده و اهل بیتش اگر چه با افت وخیز فراوان جلو می رود، اما تنها دستاورد نمایشی غیرالف ویژه تلویزیون است. در چندسالی که سازمان صداوسیما در سریال سازی به سرانجام چند سال قبل نمی رسد، آقاخانی و گروه «نون. خ» اگرچه به اندازه موفقیت های دهه 1380نمی توانند جولان بدهند و اگرچه شوخی نوشتن و شوخی کردن و شوخی ساختن برای مخاطب ایرانی روزبه روز به کار سخت تری تبدیل می شود، اما سعیدآقاخانی انگار قول وقراری با خود دارد که بتواند خط ارتباطش را با خطه ای که از آن آمده حفظ کند. تداوم «نون. خ» برای یک جوان بیجاری شاید فراتر از مشغول بودن در شغلی باشد.

چهره جوانان ساعت خوش در دهه 1370 را به خاطر بیاورید. ارژنگ امیرفضلی، یوسف صیادی، امیر غفارمنش، نصرالله رادش، رضا عطاران، رامین ناصرنصیر، رضا شفیعی جم. آن ها همه 50 سال را رد کرده اند. آن ها طراوت دورانی بودند، دورانی که روال عادی برنامه چیز دیگری بود؛ مردی روبه روی دوربین می نشست و با تعجب می خواند: «مردی با بیل مادر زنش را کشت.»

سعید آقاخانی چطور در تلویزیون ماندگار شد؟