مطالبه بایکوت – آژیراک

تحریم و محاصره اقتصادی از حربه های قدیمی است؛ چه به صورت مستقل و چه در کنار نبرد نظامی و در روزگار ما که اساساً جنگ ها بیش از پیش ترکیبی شده اند، از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ حتی گاهی تاثیری دارد که نبرد نظامی هم ندارد.

به گزارش آژیراک، قدس نوشت: جمهوری اسلامی و برخی دیگر از کشورهای مستقل ضداستکباری از قربانیان همین حربه هستند. این سطح از تحریم اقتصادی از سوی دولت ها و ساختارهایی اعمال می شود که دارای قدرت سیاسی و توان اعمال حاکمیت هستند، اما سطحی دیگر از آن هم هست که می تواند از سوی مردم اعمال شود؛ نمونه های محلی متفاوتی می توان برای آن برشمرد که معمولاً در قالب پویش ها و سازمان های مردم نهاد فعالیت می کنند.

بایکوت
شاید مشهورترین نمونه از تحریم های مردمی در این زمانه، کمپین «انزوا، عدم سرمایه گذاری و تحریم اسراییل» یا همان BDS Boycott, Divestment and Sanctions)) باشد؛ جنبشی جهانی که هدف آن تحت فشار قرار دادن رژیم صهیونیستی با اهرم های اقتصادی، برای پایان دادن به اشغال فلسطین، رفع تبعیض و به رسمیت شناختن حق بازگشت میلیون ها آواره فلسطینی به کشورشان است. این جنبش در سال 2005 توسط 171 سازمان غیردولتی فلسطینی بنیان گذاشته شد که با استناد به یکی از بیانیه های سازمان ملل علیه رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی و از روش مبارزه سیاه پوستان علیه دولت آپارتاید استفاده می کند.
در طول تمام سال های اشغالگری رژیم صهیونیستی در فلسطین، هرگاه صهیونیست ها به دنبال توسعه شهرک ها بوده اند یا دست به جنایت جدیدی زده و آتش زیر خاکستر جنگ را شعله ور کرده اند، گروه های مختلفی در سراسر جهان به حمایت از این پویش یا حرکت های مردمی مشابه پرداخته و به نوبه خود با آن ها همراهی کرده اند؛ حتی گروه هایی از یهودیان در قلب اروپا و آمریکا که خوی شیطانی و ضدانسانی صهیونیست ها را بر خلاف تعالیم خود یافته اند.

شرق آسیا
علاوه بر این، تجاوز اخیر رژیم صهیونیستی به غزه و جنایات بی سابقه و نسل کشی آشکار آن، نمونه های محلی و منطقه ای دیگری از تحریم مردمی این رژیم را در پی داشته است؛ از جمله در مالزی و اندونزی. شهروندان این دو کشور مسلمان مدت هاست به تحریم محصولات و شرکت های حامی رژیم صهیونیستی دست زده اند. در پی این تحریم مردمی، فروش شرکت «Unilever» در سه ماهه پایانی سال گذشته میلادی در این کشورها دو برابر کاهش یافته است. همچنین «مک دونالد» علاوه بر ضرر مالی در بخش فروش اعلام کرده افتتاح شعبه های جدید از طریق فروش «فرانچایز» به شدت کاهش یافته و دیگر کسی از آن استقبال نمی کند. زیان های مشابهی که شرکت های «Starbucks» و «Danone» بر اثر تحریم با آن مواجه شده اند نیز نمونه های دیگری است. ماهاتیر محمد، نخست وزیر پیشین مالزی در توییتی از هموطنانش خواسته بود به تحریم شرکت های صهیونیستی ادامه دهند. او نوشته بود: «اگر یک چهارم از جمعیت 7/1 میلیاردی مسلمانان جهان به جنبش تحریم اسراییل بپیوندند، تاثیر آن در سراسر جهان محسوس خواهد بود».

غرب آسیا
مشابه این پویش های مردمی را در کشورهای عربی مانند عراق، مصر، کویت، اردن، مراکش، قطر و… هم شاهد هستیم؛ مردمی که اگر چه بیشتر دولت هایشان حاضر نیستند کوچک ترین تغییری در مناسبات اقتصادی و تجاری خود با صهیونیست ها ایجاد کنند یا در مواردی مثل بحرین و امارات متحده عربی وارد فرایند عادی سازی روابط خود با رژیم صهیونیستی شده اند، اما خودشان پای کار آمده اند. آن طور که رسانه های عربی می گویند، مردم این کشورها در موارد بسیاری محصولات ساخت کشورهای خود را جایگزین محصولات خارجی کرده اند. حتی این تحریم ها در مواردی شامل شرکت هایی شده است که اگرچه در غرب آسیا فعالیت می کنند، اما امتیاز شرکت های آمریکایی و صهیونیستی را دارند. شرکت هایی که به هر شکلی با اسراییل ارتباط دارند و یا پشتیبان مالی و معنوی این رژیم هستند؛ از رستوران زنجیره ای کی اف سی و فروشگاه های مک دونالد و استارباکس تا حوزه فناوری های رایانه ای.
چنین پویش هایی در میان مردم ترکیه هم دارای سابقه ای طولانی است و در جنگ کنونی موجب حذف محصولات کوکاکولا و نستله از منو بسیاری از رستوران های این کشور شده است؛ اقدامی که با همراهی پارلمان ترکیه صورت گرفت.

یمن انقلابی
با پیوستن یمن به جبهه مقاومت در منطقه، شاهد ابتکار عمل هایی هستیم که با استفاده از توان نظامی و موقعیت ژیوپلتیک، فشارهای اقتصادی سنگینی را به رژیم صهیونیستی وارد کرده و با توجه به اتفاقات دریای سرخ، این رژیم را برای جبران خلل های اقتصادی و لجستیکی واردشده، به فکر چاره انداخته است. اما دولت مردمی یمن به این اکتفا نکرده و با انتشار فهرستی بلندبالا از شرکت های اسراییلی، آمریکایی و یا حامی منافع صهیونیست ها – در حوزه های مختلف – مردم را به تحریم آن ها دعوت کرده است؛ اقدامی که شاید به صورت رسمی از هیچ دولت عربی و اسلامی دیگری سراغ نداشته باشیم. در فهرست وزارت صنعت و تجارت جمهوری یمن که در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی دست به دست می شود، از شرکت ها و محصولات بهداشتی – آرایشی، دخانیات و مواد غذایی تا عطر، پوشاک، خودرو، فناوری های رایانه ای و… به چشم می خورد؛ نشان هایی تجاری که همین حالا و در شرایط هولناک انسانی در غزه، بسیاری از هموطنان ما متاسفانه یا از آن ها استفاده می کنند و یا آرزوی استفاده از آن ها را دارند. محصولاتی که از طریق شرکت های واسطه داخلی و خارجی یا وارد می شوند و یا در کشور تولید می شوند.

ایران اسلامی
شاید ما از بسیاری کشورهای عربی و اسلامی جلوتر باشیم که به برکت انقلاب اسلامی هیچ گونه رابطه رسمی با رژیم صهیونیستی نداریم، اما به نظر می رسد در حوزه هایی -نه دولت های مختلف و نه مردم – دیگر حساسیت های لازم را نداریم؛ حساسیت هایی آرمانی و اعتقادی که به بهانه های مختلف قربانی جلوه های توسعه غربی شده است. بسیاری از مردمانی که در سراسر جهان در قالب پویش های مختلف در تلاشند به هر شکلی که می توانند حتی اندک قدمی برای توقف جنایات صهیونیست ها بردارند، نه مسلمان هستند، نه عرب و صرفاً از سر انسانیت و آزادی خواهی پای کار حمایت عملی از مظلومان فلسطین آمده اند؛ حال آنکه ماجرا برای ایرانی مسلمان فرق می کند. آن هایی هم که متشرع اند و اهل فتوا، با توجه به نظر مراجع، حجت برایشان تمام است.
اینجاست که نباید به اشک و آه برای قربانیان تجاوز و اشغالگری رژیم صهیونیستی اکتفا کرد و همان طور که گاهی در گذشته هم شاهد بوده ایم، هم خود مردم تا جایی که ممکن است پای کار تحریم چنین محصولاتی بیایند و هم از دولت و مجلس مطالبه کنند تا به صورت رسمی تکلیف این قبیل نشان ها، محصولات و شرکت ها را روشن کنند. شایسته نیست ایرانی که در برخی حوزه ها تمام قد پای حمایت از مردم مظلوم فلسطین ایستاده است، در این زمینه حرفی برای گفتن نداشته باشد.

پایان خبر آژیراک

مطالبه بایکوت – آژیراک