خلاصه کتاب چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد ( نویسنده استفن جانسون )

کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد» اثر استفن جانسون، شرحی عمیق و تأثیرگذار از توانایی موسیقی، به ویژه آثار دیمیتری شوستاکوویچ، در رویارویی با رنج های انسانی و التیام زخم های روحی است. این اثر فراتر از یک تحلیل صرفاً موسیقی شناختی، به تأثیرات روان شناختی و فلسفی هنر بر ذهن و روان می پردازد و مسیر شخصی نویسنده در مواجهه با افسردگی را از طریق مواجهه با موسیقی این آهنگساز برجسته روایت می کند.

کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد» نوشته ی استفن جانسون، اثری چندوجهی است که مرزهای زندگی نامه، موسیقی شناسی، عصب شناسی و روان شناسی را درمی نوردد. این کتاب نه تنها به زندگی پرفراز و نشیب دیمیتری شوستاکوویچ، آهنگساز بزرگ روس، می پردازد، بلکه تأثیر عمیق موسیقی او را بر روح و روان انسان، به ویژه در مواجهه با مشکلات روحی مانند افسردگی و اضطراب، مورد واکاوی قرار می دهد. جانسون در این کتاب، روایت شخصی خود از مبارزه با افسردگی را با تحلیل های دقیق از آثار شوستاکوویچ در هم می آمیزد و نشان می دهد که چگونه هنر می تواند به منبعی برای درک، بیان و نهایتاً رهایی از رنج تبدیل شود. هدف از این خلاصه جامع، ارائه درکی عمیق از ایده های اصلی، ساختار و پیام نهایی کتاب است تا خوانندگان بتوانند بدون مطالعه کامل، به هسته مرکزی این اثر ارزشمند دست یابند و برای کاوش عمیق تر در آن ترغیب شوند.

درباره نویسنده: استفن جانسون کیست؟

استفن جانسون، نویسنده کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد»، چهره ای شناخته شده در دنیای موسیقی و نقد هنری است. او به عنوان یک موسیقی دان، منتقد برجسته موسیقی و برنامه ساز رادیو بی بی سی فعالیت می کند. تخصص او در حوزه موسیقی کلاسیک و توانایی اش در تحلیل و تفسیر آثار آهنگسازان بزرگ، او را به یکی از منابع معتبر در این زمینه تبدیل کرده است.

آنچه به این کتاب بُعدی شخصی و عمیق تر می بخشد، سابقه شخصی جانسون در مواجهه با مسائل روان شناختی، به ویژه افسردگی و اختلال دوقطبی است. این تجربیات زیسته، انگیزه ای قوی برای او فراهم آورده تا به واکاوی نقش موسیقی در فرآیند التیام و خودشناسی بپردازد. کتاب او نه تنها یک تحلیل آکادمیک، بلکه روایتی صادقانه و همدلانه از چگونگی یافتن تسکین و معنا در دل رنج های روحی از طریق هنر است.

جانسون پیش از این نیز آثاری در زمینه موسیقی شناسی و زندگی آهنگسازان بزرگ منتشر کرده است، از جمله نوشته هایی درباره گوستاو مالر، آهنگساز اتریشی اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، و ریشارد واگنر، آهنگساز شهیر آلمانی قرن نوزدهم. این پیشینه غنی در موسیقی و نقد، به او این امکان را داده است که با نگاهی جامع و همه جانبه، به تحلیل پیچیدگی های آثار شوستاکوویچ و تأثیرات آن بر ذهن و روح انسان بپردازد و ابعاد مختلف آن را به شیوه ای تخصصی اما قابل فهم برای عموم ارائه دهد.

دیمیتری شوستاکوویچ: زندگی و آثار در پس زمینه استبداد

دیمیتری دیمیتری یویچ شوستاکوویچ (۱۹۰۶-۱۹۷۵)، یکی از برجسته ترین و بحث برانگیزترین آهنگسازان قرن بیستم، زندگی ای سرشار از نبوغ هنری و رنج های شخصی و سیاسی را تجربه کرد. او در سن پترزبورگ (که بعدها لنینگراد نامیده شد و اکنون دوباره سن پترزبورگ است) در دوران پرآشوب امپراتوری روسیه و سپس اتحاد جماهیر شوروی متولد شد. کودکی او با جنگ جهانی اول و انقلاب بلشویکی همراه بود و دوران پختگی هنری اش در سایه سنگین استبداد استالین رقم خورد.

شوستاکوویچ بارها تحت فشار مستقیم رژیم کمونیستی قرار گرفت. آثار او مورد سانسور قرار می گرفت و او مجبور بود بین بیان هنری اصیل و بقا در محیطی خفقان آور دست وپنجه نرم کند. این فشارها به ویژه پس از سال ۱۹۳۶، زمانی که اپرای «لیدی مکبث متسنسک» او توسط روزنامه «پراودا» (ارگان حزب کمونیست) به شدت مورد انتقاد قرار گرفت، شدت یافت. این انتقادات می توانست به معنای پایان کار و حتی زندگی یک هنرمند باشد.

موسیقی شوستاکوویچ، به ویژه سمفونی هایش، آینه ای تمام نما از زمانه خود و روح انسان در مواجهه با ظلم و رنج است. او توانست در دل موسیقی خود، درد، مقاومت، طنز تلخ و امید را در هم آمیزد. سمفونی های او، به ویژه سمفونی های چهارم، پنجم، هفتم (لنینگراد) و دهم، شاهکارهایی هستند که عمق احساسات انسانی و پیچیدگی های سیاسی و اجتماعی دوران خود را بازتاب می دهند.

در کتاب جانسون، سمفونی شماره ۷ شوستاکوویچ، معروف به «سمفونی لنینگراد»، جایگاه ویژه ای دارد. این سمفونی که در جریان محاصره وحشتناک لنینگراد توسط نیروهای نازی در جنگ جهانی دوم ساخته شد، به نمادی از مقاومت ملت روس و شهر لنینگراد در برابر ظلم و ویرانی تبدیل گشت. این اثر حماسی نه تنها نشان دهنده توانایی شوستاکوویچ در خلق موسیقی با معنای عمیق تاریخی و اجتماعی است، بلکه به عنوان نقطه ورود استفن جانسون به دنیای شوستاکوویچ و شروع سفر شخصی خود با موسیقی این آهنگساز نیز عمل می کند.

زندگی شوستاکوویچ، نمادی از مبارزه هنرمند با استبداد و تلاش برای حفظ اصالت هنری در سخت ترین شرایط است. موسیقی او، حتی در لحظاتی که آرامش و زیبایی را القا می کند، رگه هایی از مبارزه و درک عمیق از رنج انسانی را در خود نهفته دارد. این ویژگی هاست که آثار او را برای جانسون و میلیون ها شنونده دیگر، به منبعی از درک و تسکین تبدیل کرده است.

ایده محوری کتاب: موسیقی به مثابه شفا و کاتارسیس

هسته مرکزی کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد»، حول این ایده می چرخد که موسیقی، به ویژه آثار دیمیتری شوستاکوویچ، فراتر از یک سرگرمی یا بیان صرفاً هنری، می تواند به منزله دارویی قدرتمند برای مشکلات روحی و راهی برای رهایی از بند رنج های درونی عمل کند. جانسون در این کتاب، با تلفیق تجربیات شخصی خود و تحلیل های دقیق موسیقی شناختی، به عمق این پرسش می پردازد که چگونه نغمات و هارمونی ها قادرند دردهای نهفته در روح را التیام بخشند.

یکی از مفاهیم کلیدی که جانسون برای تبیین این ایده به آن ارجاع می دهد، مفهوم «کاتارسیس» (Catharsis) ارسطویی است. ارسطو در کتاب «فن شعر» خود، این ایده را مطرح کرد که تماشای تراژدی می تواند منجر به «پالایش» (purification) یا تصفیه احساسات دردناکی چون ترحم و ترس در مخاطب شود. جانسون این مفهوم را به تجربه شنیدن موسیقی تراژیک، به ویژه آثار شوستاکوویچ، بسط می دهد. او معتقد است که شنیدن موسیقی ای که رنج و حزن را با قدرتی مثال زدنی به تصویر می کشد، می تواند به فرد کمک کند تا با احساسات منفی خود مواجه شود، آن ها را بپذیرد و در نهایت از بند آن ها رهایی یابد. این فرآیند، نه به معنای نادیده گرفتن درد، بلکه به معنای درک عمیق و عبور از آن است.

«آزادی ای که من به هنگام گوش دادن به اسکرتسوِ سمفونی دهم شوستاکوویچ احساس کردم، به نظرم، فراتر از یک آزادی فلسفی بود. به مدت پنج دقیقه، مانند شعر کلاغ تد هیوز، اجازه داشتم «پرچم سیاه خودم را به اهتزاز درآورم.» اما پل رابرتسون مطمئناً درباره ی کانون کنترل درست می گوید: برای چند لحظه ی گران بها، زندانی آزاد است تا خشم خود را هر طور که می خواهد فریاد کند و برقصد. هیچ کسِ دیگری نمی تواند او را بشنود، ببیند یا از او توضیح بخواهد؛ حتی خودش.»

جانسون همچنین به تقابل میان آهنگ حزن انگیز و نیاز به امیدواری می پردازد. او نشان می دهد که چگونه موسیقی شوستاکوویچ، با وجود تمام تاریکی و ناامیدی که در برخی قطعاتش نهفته است، همزمان روزنه ای از امید و امکان مقاومت را نیز ارائه می دهد. این تضاد، نه تنها به واقعیت زندگی بشر نزدیک است، بلکه به شنونده امکان می دهد تا در عین تجربه عمیق ترین احساسات دردناک، به قدرت روحی و توانایی خود برای ادامه دادن نیز پی ببرد. این همان «لذت عجیب» است که ارسطو از آن سخن می گفت؛ لذتی که نه از خوشی، بلکه از درک و پالایش رنج حاصل می شود.

به عقیده جانسون، موسیقی، به ویژه موسیقی شوستاکوویچ، به انسان امکان می دهد تا بدون نیاز به توضیح یا توجیه، با تاریک ترین بخش های وجود خود مواجه شود. این هنر، یک فضای امن فراهم می کند تا فرد بتواند خشم، غم و اضطراب خود را به شیوه ای کاملاً شخصی و رها از قضاوت بیرونی ابراز کند. این رهایی، در نهایت به نوعی آزادی روحی منجر می شود که برای جانسون، تجربه شخصی مبارزه با افسردگی را دگرگون کرد و او را به سوی پذیرش و مواجهه سازنده با رنج های زندگی هدایت نمود.

بررسی عمیق محتوای کتاب چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد

کتاب استفن جانسون نه تنها یک تحلیل آکادمیک، بلکه سفری شخصی و عمیق به دنیای درونی موسیقی و تأثیرات آن بر ذهن و روح انسان است. جانسون با ساختاری هوشمندانه، خواننده را مرحله به مرحله با ایده های خود آشنا می کند و برای درک بهتر، از تجربه های شخصی، تحلیل های فلسفی و یافته های عصب شناختی بهره می برد.

آغاز سفر: کشف شوستاکوویچ

جانسون در فصل های آغازین کتاب، به نقطه عطف زندگی خود اشاره می کند: لحظه ای که برای اولین بار با موسیقی شوستاکوویچ مواجه شد و این مواجهه، تغییرات بنیادینی در او ایجاد کرد. او به توصیف این تجربه می پردازد و بیان می کند که چگونه سمفونی های کلیدی شوستاکوویچ، به ویژه سمفونی شماره ۷ (لنینگراد) و سمفونی شماره ۱۰، نه تنها شاهکارهای موسیقیایی هستند، بلکه به نوعی بازتاب دهنده تجربیات و احساسات عمیق انسانی، به ویژه رنج و مقاومت در برابر استبداد، هستند. او این سمفونی ها را با جزئیات موسیقایی و احساسی تحلیل می کند و نشان می دهد که چگونه هر موومان، داستانی از مبارزه درونی و بیرونی را روایت می کند. این فصل ها، بستر لازم را برای درک اینکه چرا شوستاکوویچ و موسیقی او برای جانسون تا این حد معنادار بوده اند، فراهم می آورد.

تحلیل های عصب شناختی و فلسفی موسیقی

کتاب جانسون فراتر از یک تحلیل صرفاً هنری، به مباحث پیچیده عصب شناسی و روان شناسی موسیقی نیز می پردازد. او با ارجاع به تحقیقات علمی، توضیح می دهد که چگونه مغز انسان به موسیقی واکنش نشان می دهد و چرا برخی صداها یا هارمونی ها، احساسات خاصی را در ما برمی انگیزند. این بخش ها به خواننده کمک می کند تا نه تنها از بعد احساسی، بلکه از منظر علمی نیز، به تأثیرات موسیقی بر روان آگاه شود. جانسون همچنین به بحث های فلسفی حول تأثیر هنر بر ذهن و روان می پردازد و از متفکرانی چون فرانتس کافکا و رمان «مسخ» او، برای روشن تر کردن دیدگاه های خود بهره می برد. او به این نکته اشاره می کند که چگونه شخصیت گرگوار سامسا در «مسخ»، با شنیدن صدای ویولن خواهرش، لحظاتی از رهایی و ارتباط انسانی را تجربه می کند، حتی در اوج یأس و انزوای وجودی. این قیاس ها، به جانسون کمک می کند تا اهمیت جهانی و فراگیر هنر را در لحظات بحرانی زندگی به تصویر بکشد.

روایت شخصی: مبارزه با افسردگی و الهام از شوستاکوویچ

شاید تأثیرگذارترین بخش کتاب، شرح صادقانه و بی پرده جانسون از تجربه شخصی خود با افسردگی و اختلال دوقطبی باشد. او با شجاعت تمام، به تشریح لحظات تاریک این بیماری و ناامیدی هایی که با آن دست وپنجه نرم کرده، می پردازد. نکته کلیدی اینجاست که جانسون چگونه نمونه های عینی از لحظاتی را بازگو می کند که موسیقی شوستاکوویچ، برای او حکم یک راه نجات یا حداقل یک مأمن را داشته است. او توضیح می دهد که چگونه گوش دادن به سمفونی های شوستاکوویچ، به او اجازه می داده تا احساسات دردناک و غیرقابل بیان خود را در چارچوب فرم هنری بیابد و تجربه کند. این تجربه، نوعی «پذیرش رنج» است که به جای سرکوب آن، به فرد قدرت می دهد تا با آن مواجه شود. این بخش، به کتاب جنبه ای انسانی و الهام بخش می بخشد و به خوانندگان نشان می دهد که هنر چگونه می تواند در سخت ترین دوران زندگی، پشتیبان و راهنما باشد.

دیدگاه ها و مصاحبه های مکمل

برای غنی تر کردن دیدگاه ها و ارائه ابعاد مختلف، جانسون در کتاب خود به مصاحبه هایی با اعضای ارکستر و دیگر متخصصان موسیقی اشاره می کند. این مصاحبه ها، به ویژه با نوازندگانی که در اجرای سمفونی لنینگراد نقش داشته اند، به خواننده درکی عمیق تر از تأثیر عملی و تاریخی این اثر ارائه می دهد. بازگویی خاطرات نوازندگان از اجرای سمفونی ۷ در شرایط سخت محاصره لنینگراد، حس واقع گرایی و اهمیت تاریخی موسیقی شوستاکوویچ را دوچندان می کند و به مخاطب نشان می دهد که چگونه یک اثر هنری می تواند فراتر از زمان و مکان خود، تأثیری ماندگار بر زندگی انسان ها بگذارد. این بخش به اعتبار کتاب می افزاید و نشان می دهد که جانسون تنها بر تجربه شخصی خود تکیه نکرده، بلکه دیدگاه های متخصصان و افراد درگیر با این آثار را نیز مد نظر قرار داده است.

پیام اصلی: رهایی از رنج از طریق هنر

پیام نهایی و اصلی کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد»، این است که هنر، به ویژه موسیقی، می تواند راهی برای رهایی از رنج های بشری باشد. جانسون نشان می دهد که شوستاکوویچ چگونه از طریق موسیقی خود، به او و در نهایت به خوانندگان، آموخت که پذیرش رنج، بیان آن از طریق هنر و مواجهه صادقانه با تاریک ترین احساسات، می تواند به آزادی و تسکین منجر شود. موسیقی به عنوان یک زبان جهانی، قادر است عمیق ترین و پیچیده ترین احساسات انسانی را بدون نیاز به کلام بیان کند و پلی ارتباطی میان هنرمند و شنونده برقرار سازد. این کتاب، در نهایت، دعوتی است به تأمل در قدرت بی نظیر هنر برای درک، بیان و التیام زخم های روحی و یافتن معنا در دل چالش های زندگی.

به این ترتیب، «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد» اثری است که نه تنها به زندگی و آثار یک آهنگساز بزرگ می پردازد، بلکه خواننده را به سفری درونی دعوت می کند تا با کمک موسیقی، به درک عمیق تری از خود و جهان پیرامونش دست یابد.

مخاطبان و ارزش افزوده ی کتاب

کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد» اثر استفن جانسون، به دلیل ماهیت چندوجهی و پرداختن به ابعاد مختلف هنری، روان شناختی و فلسفی، طیف وسیعی از مخاطبان را در بر می گیرد. این کتاب برای هر کسی که به دنبال درک عمیق تری از رابطه انسان با هنر، به ویژه موسیقی، است، می تواند بسیار ارزشمند باشد:

• علاقه مندان به موسیقی کلاسیک و آثار دیمیتری شوستاکوویچ: این گروه از خوانندگان می توانند با تحلیلی نو و عمیق از آثار شوستاکوویچ آشنا شوند و درک بهتری از زندگی و دوران این آهنگساز بزرگ به دست آورند. تمرکز کتاب بر سمفونی های کلیدی شوستاکوویچ، به ویژه سمفونی لنینگراد، به آن ها بینش های جدیدی ارائه می دهد.
• دانشجویان و پژوهشگران حوزه موسیقی، هنر و فلسفه هنر: کتاب جانسون با ارائه بحث های عصب شناختی و فلسفی حول موسیقی و تأثیر آن بر ذهن، منبعی غنی برای مطالعات آکادمیک در این حوزه ها محسوب می شود. نگاه میان رشته ای کتاب به ارتباط هنر با روان شناسی و تاریخ نیز برای پژوهشگران جذاب خواهد بود.
• افراد درگیر با مسائل روان شناختی (به ویژه افسردگی و اضطراب) و علاقه مندان به روان شناسی: روایت صادقانه جانسون از مبارزه با افسردگی و چگونگی یافتن تسکین و معنا از طریق موسیقی، این کتاب را به منبعی الهام بخش برای افرادی تبدیل می کند که خودشان با چالش های روحی دست وپنجه نرم می کنند یا به دنبال راه های غیرمعمول برای بهبود وضعیت روحی خود هستند. این کتاب نگاهی نو به مفهوم «موسیقی درمانی» از منظری کاملاً انسانی و تجربه محور ارائه می دهد.
• خوانندگان کتب غیرداستانی و زندگی نامه های تحلیلی: کسانی که به ترکیب زندگی نامه با نقد هنری و مباحث روان شناختی علاقه دارند، از این کتاب لذت خواهند برد. این اثر فراتر از روایت صرف زندگی یک آهنگساز، به تحلیل عمیق تأثیرات هنری و روان شناختی می پردازد و جنبه های مختلف یک موضوع را با هم ترکیب می کند.
• افرادی که به دنبال خلاصه ای سریع از محتوای کتاب هستند: این خلاصه جامع، امکان آشنایی سریع با هسته اصلی کتاب را فراهم می آورد و می تواند به عنوان یک راهنمای اولیه برای تصمیم گیری در مورد مطالعه نسخه کامل کتاب عمل کند.

جانسون در این اثر، به خوبی نشان می دهد که کتابش نه تنها یک اثر تخصصی و عمیق برای متخصصان است، بلکه یک منبع الهام بخش و راهنما برای زیستن بهتر و مواجهه سازنده با رنج ها و چالش های زندگی نیز محسوب می شود. این کتاب به خواننده می آموزد که چگونه هنر می تواند به ابزاری قدرتمند برای درک، بیان و نهایتاً رهایی از سنگینی های روحی تبدیل شود.

بازتاب ها و نکوداشت های بین المللی

کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد» اثر استفن جانسون، از زمان انتشار خود مورد توجه گسترده منتقدان و نشریات معتبر بین المللی قرار گرفته و بازتاب های مثبتی را به همراه داشته است. این نکوداشت ها، مهر تأییدی بر ارزش هنری، علمی و روان شناختی این اثر است و اعتبار آن را در میان مخاطبان و متخصصان دوچندان می کند.

یکی از نشریات برجسته ای که به تمجید از این کتاب پرداخته است، «وال استریت ژورنال» (Wall Street Journal) است. این روزنامه، کتاب جانسون را اثری عمیق و پرمغز توصیف کرده و به جنبه شخصی و در عین حال جهانی آن اشاره دارد. وال استریت ژورنال بر این ایده تأکید می کند که نویسنده (استفن جانسون) دلیلی بسیار قوی برای نجات ذهن خود از طریق موسیقی شوستاکوویچ داشته است. این نقد، کتاب را به «محاصره لنینگراد» در زندگی هر فرد تشبیه می کند؛ موقعیتی بحرانی که هر یک از ما ممکن است در آن قرار گیریم و در آن لحظات، موسیقی می تواند راهی برای رهایی و یافتن معنا باشد. این قیاس، ماهیت الهام بخش و کاربردی کتاب را برجسته می سازد.

همچنین، مجله معتبر «گرامافون» (Gramophone)، که یکی از مهم ترین نشریات تخصصی در حوزه موسیقی کلاسیک به شمار می رود، از این کتاب به شدت استقبال کرده است. گرامافون بر شیوا و کوتاه بودن کتاب تأکید می کند، به گونه ای که می توان آن را «در یک نشست دو ساعته» مطالعه کرد و هیچ کلمه ای را نخوانده رها نکرد. این توصیف نشان دهنده جذابیت نگارشی و قدرت انسجام مطالب در کتاب جانسون است که خواننده را تا پایان با خود همراه می سازد. مجله گرامافون، با توجه به تخصص خود در حوزه موسیقی، اعتبار ویژه ای به تحلیل های جانسون از آثار شوستاکوویچ و تأثیرات آن بر روان می بخشد.

بازتاب های مثبت این کتاب محدود به این دو نشریه نیست و بسیاری از منتقدان و خوانندگان، «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد» را اثری تازه و مهم در ادبیات موسیقی شناسی و روان شناسی هنر دانسته اند. این نکوداشت ها، بیانگر این واقعیت است که جانسون توانسته است با تلفیق تجربه های شخصی و تحلیل های تخصصی، کتابی خلق کند که هم از نظر عمق فکری و هم از نظر جذابیت و خوانایی، در سطح بالایی قرار دارد و می تواند هم برای علاقه مندان به موسیقی و هم برای کسانی که به دنبال درک رابطه هنر و زندگی هستند، مفید و روشنگر باشد.

نتیجه گیری

کتاب «چگونه شوستاکوویچ نظر مرا تغییر داد» نوشته استفن جانسون، اثری عمیق و چندوجهی است که فراتر از یک زندگی نامه صرف یا تحلیل موسیقی شناختی، به واکاوی رابطه ی پیچیده و قدرتمند موسیقی با روح و روان انسان می پردازد. این کتاب با الهام از زندگی پر رنج و آثار پرمعنای دیمیتری شوستاکوویچ، آهنگساز بزرگ روس، و با تکیه بر تجربه شخصی نویسنده در مواجهه با افسردگی، نشان می دهد که چگونه هنر می تواند به منبعی برای درک، بیان و نهایتاً التیام رنج های بشری تبدیل شود.

جانسون در این اثر، مفهوم کاتارسیس ارسطویی را به تجربه شنیدن موسیقی تراژیک بسط می دهد و با تلفیق تحلیل های عصب شناختی و فلسفی، به خواننده کمک می کند تا نه تنها از بعد احساسی، بلکه از منظر علمی نیز به تأثیرات عمیق موسیقی بر مغز و روان آگاه شود. روایت صادقانه نویسنده از مبارزه خود با افسردگی و چگونگی یافتن تسکین و رهایی در دل نغمات شوستاکوویچ، به این کتاب ابعادی انسانی و الهام بخش می بخشد.

پیام اصلی کتاب، توانایی بی نظیر موسیقی در درک، بیان و التیام رنج های بشری است. این اثر دعوتی است به تأمل در قدرت شفابخش هنر و نقش آن در مواجهه با چالش های زندگی. برای هر کسی که به دنبال درک عمیق تر از هنر، روان شناسی و فلسفه است، یا در پی یافتن راهی برای مواجهه با مشکلات روحی خویش است، مطالعه کامل این کتاب سفری فکری و احساسی ارزشمند خواهد بود که می تواند دیدگاه های او را نسبت به موسیقی، رنج و معنای زندگی دگرگون کند.