این شتر شغل بسیار مهمی دارد!

به گزارش خبرگزاری آژیراک، در تابستان سال 2020 میلادی آتش سوزی به حفاظت گاه ملی موهاوی در جنوب شرقی کالیفرنیا گسترش یفت و بیش از 1.3 میلیون درخت جاشوا را سوزاند. سه سال پس از آن در سال 2023 میلادی زمانی که آن منطقه رکورد گرم ترین نقطه روی زمین در آن سال را به نام خود ثبت کرد آتش سوزی یورک با مساحت 93078 هکتار بیش از دو برابر حریق قبلی گسترش یافت و جنگل های بزرگ گونه های شرقی یوکای وحشی را سوزاند. اکنون وارد شدن به آن منطقه سوخته حالتی سوریال را به ذهن متبادر می سازد.

براساس گزارش فرارو، اکثر درختان مانند سنگ قبر ایستاده اند و تنه آن ها به رنگ سفید استخوانی درآمده است. چنین آتش سوزی های مرگباری، همراه با افزایش خشکی و گرمایش ناشی از تغییرات آب و هوایی سرنوشت هر دو گونه شرقی و غربی درخت نمادین جاشوا را تیره و تار ساخته است.

در حالی که برخی از جوانه های درخت جاشوا به طور طبیعی در خاکستر این آتش سوزی ها شکل گرفته اند توزیع کنندگان معاصر آن ها جوندگان ذخیره کننده بذر صرفا فاصله کمی از لانه های خود را طی می کنند. به طور خلاصه، درختان جاشوا سریع تر از آن چیزی که جوانه ها می توانند ریشه بدهند ناپدید می شوند. در غیاب جانوران بزرگی مانند تنبل زمینی های غول پیکر که برخی دانشمندان فرض می کنند بیش از 12000 سال پیش به عنوان پراکنده کننده بذر درختان جاشوا بوده اند داوطلبان انسانی سازمان دهی شده توسط سرویس پارک ملی با کاشت جوانه های یوکا در سراسر مناظر مسیولیت این کار را برعهده گرفته اند. در سال هایی که پروژه بازسازی در حال انجام است داوطلبان و محیط بانان پارک هزاران جوانه درخت جاشوا را در محل وقوع آتش سوزی و خاکستر حاصل از ان کاشته اند. برای برخی از روزهای کاشت داوطلبانه در سال های 2021 و 2023 میلادی آن ها از کمک پسرعموی دور خود! یکی از توزیع کنندگان احتمالی بذر باستانی استفاده کردند: شتر.

“جنیفر لاگوسکر” صاحب سه شتر به نام های چیکوف، سالی و هربی است که با حمل جوانه های سنگین درخت جاشوا و سایر لوازم به مکان های دورافتاده سوخته شده در آتش به داوطلبان کمک کردند. لاگوسکر توضیح می دهد که شترها به خوبی برای حمل بارهای سنگین و راه رفتن در مسافت های طولانی سازگار هستند، زیرا پاهای آنان غول پیکر است و وزن شان را به طور یکنواخت بر روی زمین توزیع می کند و این موضوع باعث می شود در محیط های بیابانی کارآمدتر باشند.

با این وجود، تاریخچه حضور شترها در حفاظت گاه ملی موهاوی نه تنها به استفاده از آن حیوانات به مثابه نقشه برداران مسیرهای تاریخی در سراسر بیابان موهاوی در اواسط دهه 1800 میلادی باز می گردد بلکه سابقه ای طولانی تر دارد. خویشاوندان دور آنان یعنی شتر Camelops hesternus یا “شتر دیروز” بوده که زمانی در محلی که اکنون موهاوی نامیده می شود سکونت داشته است.

این شترهای معاصر مانند شتر دیروز میوه های درخت جاشوا را نمی خورند، اما استفاده از آن ها برای حمل جوانه های درخت جاشوا و آب بازتابی از گذشته و راه حلی جذاب برای امروز است چالش نجات درختی که به طور خاص در برابر ناپدید شدن در آب و هوای متغیر آسیب پذیر است: اگر پستانداران بزرگی را که قادر به انتقال بذر به مسافتی دورتر و به شکلی سریع تر هستند را به اکوسیستم هایی که به آن ها نیاز دارند بازگردانیم چه خواهد شد؟

شترهای امروزی همگی یک نیای مشترک به نام “پاراکاملوس” داشته اند که میلیون ها سال پیش از “شتر دیروز” فاصله گرفت و از پل خشکی عبور کرد و به اوراسیا رفت و چشم انداز درخت جاشوا را با مردمان آن منطقه از سیاره زمین به اشتراک گذاشت. شترها در طول انقراض جانوران بزرگ در اواخر دوره پلیستوسن در کنار تنبل زمینی غول پیکر ناپدید شدند که نشان دهنده از بین رفتن توزیع کنندگان عظیم بذر درختان بود. با این وجود، شواهد کاملی در این مورد وجود دارد و برخی از دانشمندان می گویند که گسترش دانه های درخت جاشوا مدت هاست به جوندگان متکی بوده است.

لاگوسکر در سال 2021 میلادی تصمیم گرفت با شترهای خود به کاشت درخت کمک کند. لاگوسکر امیدوار است در سال های آینده در صورت دعوت مجدد برای تلاش های داوطلبانه آتی همکاری نزدیک تری داشته باشد تا قطاری طولانی از 12 شتر را سازماندهی کند. این فرآیند کاشت و آبیاری را در آینده کارآمدتر می کند، زیرا برخی آنان همچنین آماده کمک به مالکان خصوصی آسیب دیده از آتش سوزی یورک هستند. استفاده از شتر می تواند راه حلی قدرتمند برای احیای جنگل های درخت جاشوا پس از آتش سوزی های جنگلی باشد. ” برندان کامینگز” مدیر حفاظت از مرکز تنوع زیستی، بارها در تلاش برای کاشت در حفاظت گاه شرکت کرده است. او می گوید شترها از ظرفیت بالقوه زیادی برای افزایش تلاش های بازسازی در مناطق دورافتاده برخوردار هستند به ویژه از آنجایی که موهاوی گرم تر و خشک تر می شود به این معنی که جوانه ها برای زنده ماندن به آب بیش تری نیاز دارند.

در ماه آگوست سال جاری اعلام شد که 80 درصد از درختانی که در فاصله سال های 2021 تا 2022 کاشته شده از بین رفته اند. کامینگز اشاره می کند که نجات درختان جاشوا در چنین شرایط تشدید شده ای از نظر آب و هوایی مستلزم کار اساسی و هزینه پول زیادی می باشد و هر چیزی که بتوان از آن برای پیشبرد تلاش استفاده کرد باید اجرایی شود. کامینگز می گوید:”در پایان یک روز طولانی در اواخر سال گذشته در حفاظت گاه سه شتر در یک صف منظم و کارآمد راه رفتند و سایه های بلندشان بر جای زخم سوختگی ناشی از آتش سوزی کشیده شد. با 24 جوانه درخت جاشوا که کاشته و آبیاری شد آنان با بارهای سبک به مقر کاشت بازگشتند. آنان یکی از پاهای شان را جلوی پای دیگر می گذارند و از کنار یوکاهای در معرض آتش قرار گرفته می گذرند”.

227227

این شتر شغل بسیار مهمی دارد!