ما مانده ایم و سنگ های سرد

«پیمان سلطانی نژاد» پدر ریحانه، همان دخترک 18ماهه با کاپشن صورتی و گوشواره های قلبی فکر می کند که مدتی دیگر رفت وآمدهای دور و برش کم می شود: «آن وقت من می مانم و سه سنگ سرد در گلزار شهدا…»

به گزارش آژیراک، آژیراک نوشت: پیمان، دوچرخه محمدامین را کم باد می کند تا تابستان شود. محمدامین مدام می گوید: «باباجان! کی تابستان می شود؟ کی عید می شود؟ کی یک مسافرت می رویم؟» پیمان، همان طور که به شیرین بازی های ریحانه یک ساله می خندد به پسرش قول می دهد برای تعطیلات 22 بهمن بروند بندر. مادر هم، محمدامین را تشویق می کند درس هایش را خوب بخواند تا بتوانند یک سفر جمع و جور چهار نفره بروند.

محمدامین همیشه پیمان را «بابا جان» صدا می زند. ظهر که می شود زنگ می زند و سفارش می دهد: «باباجان! برای من بستنی بخر… باباجان! برای من چیپس بخر.» حالا چهل روز ظهرها تلفن پیمان زنگ نمی خورد و صدای محمدامین از آن طرف خط، خواسته ای را به عبارت «بابا جان» گره نمی زند.

شب ولادت زهرا (س) با هم بیرون می روند. برای روز مادر خرید می کنند. پیمان هر چه می خواهند برایشان می خرد. جلوی گل فروشی می ایستد تا برای روز زن یک شاخه گل برای فاطمه هدیه بگیرد. با محمدامین توی گل فروشی می روند و پیمان قیمت یک شاخه گل را سوال می کند. فروشنده می گوید: «شاخه ای صد هزار تومان.» پیمان قیمت گل دیگری را می پرسد. فروشنده می گوید: «شاخه ای 130 هزار تومان بود.» همان را برای فاطمه می خرد. توی ماشین که برمی گردند، پیمان گل را به فاطمه می دهد. محمدامین به مادرش می گوید: مامان! من امشب فهمیدم بابا خیلی دوستت دارد، می توانست گل 100 تومانی بخرد اما 30 هزار تومان بیشتر داد و این گل قشنگ تر را خرید.» صدای خنده شان از پنجره های ماشین بیرون می ریزد.

به خانه می رسند. برای عید ولادت حضرت زهرا کیک روی میز می گذارند. میز را می چینند و کلی عکس یادگاری می گیرند. فردا قرار است برای پذیرایی از زایران گلزار شهدا، ساعت های بیشتری توی موکب باشند. پس شب عید خانواده کوچک شان دور هم جشن می گیرند: «چقدر خوشبخت بودیم. فکرش را هم نمی کردم فردایش زندگی ام کُن فیکون شود. نمی دانستم عزیزانم برای همیشه دارند می روند. نمی دانستم فردا شب قرار است در پزشک قانونی باشند. کاش بیشتر می بوسیدم شان…»

22 بهمن می شود چهلمین روز نبودن ریحانه و محمدامین و مادرشان. حالا «پیمان سلطانی نژاد» است و سه سنگ سرد در گلزار شهدای کرمان: «انفجار در گلزار شهدا اتفاق نیفتاد؛ آن انتحاری وسط خانه ما منفجر شد. زندگی ام روی روال بود… یک سونامی به خانه ام افتاد و همه چیز را با خودش برد. روزها برایم سخت می گذرد و شب ها خوابم نمی برد… نمی دانم برای کدامشان گریه کنم؛ ریحانه، محمدامین، یا برای همسرم…»

ریحانه کاپشن صورتی داشته؟

پیمان به همسرش یادآوری می کند که حواسش جمع باشد. حوالی عصر همکارانش، پیمان را صدا می زنند: «بچه هایت کجا هستند؟ گویا کپسول گاز منفجر شده…» خیابان های شلوغ و صدای آژیر آمبولانس ها به پیمان می فهماند که ماجرا فراتر از انفجار یک کپسول گاز است: «بالاخره فهمیدیم انتحاری زده اند. هرچه به همسرم زنگ می زدم جواب نمی داد. دلم طاقت نیاورد. با ماشین رفتم سمت گلزار. یکی از آشنایان گفت که همسرم با او تماس گرفته و گفته آنتن ها قطع شده، نگران نباشید؛ ما می رویم خانه. من هم خوش خیال! برگشتم خانه. غافل از آنکه انتحاری دوم دقیقاً کنار خانواده من خودش را منفجر کرده بود.» جایی که فقط از خانواده سلطانی نژاد 6 بچه کم سن و سال بوده اند…

چند ساعت می گذرد ولی خبری از همسر و بچه هایش نمی شود. وحشت از یک داغ بزرگ، توی گوشش زنگ می زند. شب می رود پزشک قانونی؛ اما اطلاعاتی دستش را نمی گیرد. لباس ها و صورت ها همه خاکی و سوخته است و نمی شود شناسایی کرد. ساعت 11 شب خواهرزاده اش تماس می گیرد: «دایی! ریحانه کاپشن صورتی تنش بوده؟ کاپشن صورتی دارد اصلاً؟ شلواری دارد که عکس هندوانه روی آن کشیده شده؟» پیمان دل توی دلش نیست. دلش می خواهد بگوید نه! هرگز چنین لباسی برای ریحانه نخریده اما لباس ها را شب یلدا برایش خریده بود. صدای پشت تلفن باز می پرسد: «گوشواره هایش چطور؟ شکل قلب هستند؟» زبانش به تلخی تایید می کند: «آره… این لباس ها را داشته. گوشواره هایش هم شکل قلب هستند…»

ریحانه را پیدا کرده اند ولی درست و حسابی به پیمان خبر نمی دهند. «نگفته بودند چه بر سرم آمده. دروغ می گفتند! مدام قسم می دادم که راستش را بگویید.» روز بعد از حادثه دوباره خودش را پزشکی قانونی می رساند. هنوز لباس مشکی نپوشیده است. «قیامتی بود… به هزار مصیبت، برای شناسایی رفتم داخل. همان لحظه که از پله ها پایین رفتم و چشمم به آن کاور کوچک افتاد، گفتم این ریحانه من است. شک نکنید… گفتند کاپشنش را نگاه کن؛ اما نتوانستم…» لحظه ای که تابوت سبک وزن را مقابل پیمان باز می کنند، یک گل روی ریحانه بود و دو کاغذ A4 که روی آن بزرگ نوشته بودند: «کاپشن صورتی با گوشواره قلبی.»

همه چیز روزی حلال است

فصل گیلاس شده است. پیمان از میوه فروشی دوستش قدری گیلاس برمی دارد. تعارف های رفاقتی، حساب و کتاب را به روز دیگری موکول می کند. عصر در خانه فاطمه ناگهان یادش می آید: «راستی! تو که کارت نکشیدی!» پیمان جواب می دهد که: «با طرف دوست هستم ناسلامتی! بعداً حساب می کنم.» فاطمه ما طاقت نمی آورد خودش و بچه ها گیلاس های حساب نشده را بخورند. می رود مغازه و آن مقدار گیلاس را حساب کرد.

پیمان، اشک هایی که لابه لای موهای جوگندمی محاسنش گم می شود را پاک می کند و با نفس عمیقی می گوید: «همه چیز روزی حلال است!»

خواهرانه های یک خواهر شوهر

29 ساله شده بود اما هنوز ازدواج نکرده بود. اطرافیان پیگیر بودند که زندگی پیمان را سر و سامان بدهند و دستش را توی دست دختری خوب و خانواده دار بگذارند. حوالی سال 90 جلوی مسجد دختری را می بیند که چادر رنگی به سر دارد، از پله ها پایین می آید و وارد خانه ای کنار مسجد می شود. فاطمه، دختر خادم مسجد بود که اول حتی قبول نمی کرد شماره تلفنش را به پیمان بدهند. بالاخره با چند واسطه راضی می شود و آشنایی شان پا می گیرد. طولی نمی کشد که همدیگر را می پسندند: «از آنجا که خانواده ام هم اصرار به ازدواج من داشتند وقتی گفتم دختری که می خواهم را پیدا کردم، همان لحظه خواهرم گفت: بسم الله! برویم خواستگاری.»

خواهری که برای خواستگاری از فاطمه، از ته دل ذوق کرده و بسم الله می گوید و همان شب همه را بسیج می کند، همان زنی است که روز بعد از انفجار، مقابل پزشکی قانونی روی خاک ها افتاده بود، مویه می کند، مثل کسی که خواهر کوچکترش را از آغوشش گرفته باشند، برای عروس جوانش روضه می خواند: «فاطمه قشنگُم بیا…» همان زنی که میان اشک ها یک باره رو به دیگران می کرد و مستاصل می پرسید: «چرا فاطمه جواب تلفنم را نمی دهد؟ از این اخلاق ها نداشت! اهل قهر نبود فاطمه… عروسُم بیا… عروسُم بیا…»

از برکت نمازهای توی آشپزخانه

فاطمه به پیمان گلایه می کند که چرا نمازش را به تاخیر می اندازد. خودش وقت آشپزی، همان گوشه آشپزخانه سجاده می اندازد و اول وقت نمازش را می خواند. به همسرش هم مدام یادآوری می کند: «نماز اول وقت، چیزها به آدم می دهد!» پیمان حرف را به شوخی می کشاند: «خانم! تو در آشپزخانه وسط آشپزی نماز می خوانی، می گویی خدا چیزها به آدم می دهد؟» مثلاً در این نمازهای اول وقت آشپزخانه چه چیزهایی می دهند؟»

پیمان سری به افسوس تکان می دهد: «حالا می فهمم که از نمازهای اول وقتش که حواسش بود لابه لای غذا کارهای خانه داری به تاخیر نیفتد، شهادت را از خدا گرفت.» حسرت می خورد که کاش 10 سال زودتر با همسرش آشنا شده بود و قدری بیشتر با او زندگی می کرد: «فاطمه یک فرشته به تمام معنا بود. برای زندگی خیلی وقت می گذاشت. از کلاس قرآن محمدامین گرفته تا نظم خانه و زندگی.»

داغ تر از داغ ریحانه

محمدامین علاقه خاصی به دورهمی های خانواده شان دارد. به پیمان گلایه می کند: «بابا جان! وقتی با هم ناهار می خوریم، تو یک دفعه جواب تلفنت را می دهی و جو خانواده را به هم می زنی.» پیمان می خندد. باز می گوید: «بابا جان! من دوست دارم خانوادگی با هم باشیم، کنار هم باشیم.» پیمان گریه می کند: «الان از این حرف ها گذشته… حالا خانوادگی با هم هستند؛ من هم کنارشان نیستم که جو خانوادگی را به هم بزنم.»

عزیز دردانه خانه و خانواده است. کسی از گل نازک تر به محمدامین نمی گوید. پدر حسابی به پسر دلبسته است. فاطمه به پیمان می گوید: «آن قدر به این بچه وابسته ای، می ترسم مبادا اتفاقی برایش بیفتد، آن موقع درد خودم به کنار، جواب تو را چه بدهم؟»

حالا مادر در میانه و ریحانه و محمدامین دو طرفش به خاک سپرده شده است: «درست است که یک ایران با شنیدن عبارت کاپشن صورتی و گوشواره های قلبی، برای ریحانه، دختر 18 ماهه من غصه دار شدند، اما راستش را بخواهید داغی که محمدامین بر دلم گذاشت خیلی سنگین تر است. همه طایفه و خانواده می دانستند چقدر وابسته او هستم. رفتنش جگرم را آتش زد…»

خودش را به هر مصیبتی از زیر بار اشک های سنگین بیرون می کشد و می گوید: «اگر غیر از شهادت، اتفاق دیگری برای آنها می افتاد، قطعاً نمی توانستم کنار بیایم. یعنی اگر بچه من در تصادف یا هر حادثه دیگری فوت می کرد طاقت نمی آوردم؛ شک نکنید باعث و بانی اش را خودم می کشتم. اما حالا خوب می دانم کجا هستند؛ می دانم حاج قاسم که سال ها در زندگی خود عموی فرزندان شهدا بود، حالا کنار فرزندان من است.»

حسرت پی اس فایو

همه کاره و صاحب خانه محمدامین است. از انتخاب غذای ناهار و شام گرفته تا لباس های ریحانه و پدر و مادر، همه را خودش تعیین می کند. پیمان دلش نمی آید به خواسته های ریحانه و محمدامین نه بگوید؛ مخصوصاً محمدامین.

حالا چند ماهی است کلاس قرآن می رود. پیشرفت خوبی داشته و حسابی علاقمند شده است. آیه الکرسی را با ذوق برای عمه اش می خواند. پیمان قول می دهد که اگر محمدامین سوره شمس را با صوت قاری معروف عبدالباسط بخواند، برایش پی اس فایو بخرد. از وقتی به نیمه ها سوره شمس می رسد مدام یاد بابایش می اندازد: «بابا جان! کی برایم پی اس فایو می خری؟»

پیمان چند باری دست محمدامین را می گیرد به مغازه می برد؛ ولی قیمت ها خیلی بالا است. پنهانی به مغازه دار اشاره می کند: «بگو الان نداریم!» وقتی به خانه برمی گردند، محمدامین کودکانه و شیطنت آمیز به پیمان می گوید: «باباجان! پس این همه بچه از کجا پی اس فایو خریده اند؟»

پیمان هر چه محمدامین می خواهد را برایش فراهم می کند؛ به جز پی اس فایو که فرصت نمی شود و سرنوشت مجال نمی دهد: «فرصت نشد؛ حسرتش به دلم ماند که برای بچه ام بخرمش. قول داده بودم که اگر فقط کمی صبر کند خیلی زود برایش می خرم. اما نشد… نشد…»

مرهم موشک های انتقام

شب ها خوابش نمی برد. عکس ها و فیلم های ریحانه و محمدامین را می بیند. آن روز نزدیک صبح چشم هایش تسلیم خستگی می شود تا اینکه ساعت 8 با خبر شلیک موشک های سپاه برای انتقام حمله تروریستی کرمان، خواب از سرش می پرد: «با تمام وجودم خوشحال شدم. قبل از این به یکی از همراهان سردار حاجی زاده گفته بودم شما بزنید، ما پشت شما هستیم. وقتی شنیدم این عملیات انجام شده، گفتم ناز شصت سردار حاجی زاده! دست او را می بوسم. این انتقام مرهمی بر زخم ما بود.

غیر از همسر و دو فرزندش، پنج نفر از اعضای خانواده اش را در حادثه کرمان از دست داده، موشک هایی که مقر تروریست ها را در کشورهای اطراف هدف قرار می دهند، دلش را گرم می کند: «این ها است که یک روح در بدن آدم داغ دار می دمد.»

بعد از این برای ترمیم قلب داغ دیده اش، بی تاب و چشم انتظار دیدار آقاست: «تا آقا را نبینم دلم تسکین پیدا نمی کند. نمی دانم کی امکان پذیر می شود. گفته اند که به زودی! ولی کسی نمی داند این به زودی دقیقاً چه زمانی است. دیدار با ایشان بزرگترین آرزوی همسرم بودم و الان بزرگترین آرزوی خودم است. اولین دیدار با آقا قطعاً به نیابت از فاطمه خواهد بود…»

همسایه خوب آخرت

زن و شوهر برای یکدیگر وصیت می کردند که وقتی از دنیا رفتند کجا دفن شوند. فاطمه می گوید: «دلم می خواهد در بهشت زهرا سمت شهرستان پدری ام دفن شوم؛ ولی نمی شود بعد از مرگ خاک هایمان از هم دور باشد. نمی شود شما جدا باشی و من جدا.»

گلزار کرمان یک مراسم دعاخوانی برگزار کرده است. یک خیمه زده اند و داخلش فرش انداخته اند. فاطمه، با ریحانه و محمدامین روی فرش می نشینند، ولی برای پیمان جا پیدا نمی شود. کمی آن طرف تر بیرون خیمه، می نشیند و دعا را گوش می کند. یک سال می گذرد. فاطمه را همان جایی خاک می کنند که پیمان سال قبل نشسته بود و دعا گوش می داد! «چقدر با هم چانه زدیم که هر کدام کجا دفن شویم. حالا هم جواری شهدا نصیب شان شده و زیارت خودشان آرزوی دیگران! آرزوی هرکسی است که در گلزار شهدای کرمان دفن شود. شخصیت های بزرگی خواستند آنجا دفن شوند ولی بهشان اجازه ندادند. این شهدا سعادت زیادی داشتند که در خانه آخرت، همسایه سردار سلیمانی شدند.»

شاید همه اینها یک خواب بد باشد

«وقتی همسر و فرزندانم را آوردند، کسانی که تدفین می کردند، نگران بودند. گفتند اینجا سر و صدا و بی تابی می کنید. قول دادم آرام بمانم. اما محمدامین را که آوردند نتوانستم آرام بمانم… نتوانستم… زیر قولم زدم. نوبت به ریحانه که رسید گفتند نمی توانی بمانی، بی تابی می کنی! باز قول دادم آرام باشم. وقتی پیکر ریحانه 18 ماهه ام را بغل کردم، حال غریبی به من دست داد. دخترم را رو به آسمان بالا گرفتم و او را به حاج قاسم سپردم. یکباره دیدم همان ها که کنارم بودند و قول می گرفتند که آرام باشم و بی تابی نکنم، خاک به سر و صورت خود می ریختند. با خودم گفتم این فقط هم وطن من است و این جور برای این داغ بی تابی می کند… من که چه کار کنم از این به بعد؟»

پیمان به این فکر می کند که مدتی دیگر رفت وآمدها کم می شود و دورش خلوت می شود. «آن وقت من می مانم و سه سنگ سرد در گلزار شهدا. چند روز در هفته به گلزار بروم تا دلم آرام بگیرد؟ وقتی می خواهم اشک بریزم، نمی گذارند؛ یا عکس و فیلم می گیرند یا مانعم می شوند. حتی سر زدن به خاک شان هم آسان نیست. هنوز تدابیر امنیتی حاکم است.»

میان بی تابی ها یک نفر عکسی که با هوش مصنوعی درست شده را نشانش می دهد: «ببین! آن بالا، وضعیت این است! دخترت در بغل سردار سلیمانی است! این را که گفت قدری دلم را قرص کرد. حداقل می دانم که جای عزیزانم جای حقی است. ان شاءالله یک روزی دست من را هم بگیرند و مهمانشان باشم… اما با همه اینها، روزهای سختی است. هنوز هم با خودم می گویم: شاید همه اینها یک خواب بد باشد!»

پایان خبر آژیراک

ما مانده ایم و سنگ های سرد